Σαν σήμερα ένα χρόνο πριν

Σαν σήμερα λοιπόν, ένα χρόνο πριν,  γεννήθηκαν έξι υπέροχα κουτάβια, καρποί του ζευγαρώματος του Ρόμπι μας με την Cookie.  Τι να πρωτοθυμηθώ .... 

Το ζευγάρωμα ?

Παρ' ότι οι 'γονείς' γνωρίζονταν μήνες πριν και υπήρχε η απαραίτητη εξοικείωση, είχαμε αγωνία αν θα 'δέσουν'. Την επιμονή της Στέλλας να γίνουν εξετάσεις πιο πριν. Τι διάβασμα είχαμε ρίξει για το πού και πώς έπρεπε να γίνει .... Και στο τέλος η φύση 'μίλησε' από μόνη της χωρίς σχεδόν να το πάρουμε χαμπάρι !!!  Αφήνοντας μας με μια ευχάριστη έκπληξη, και σε μένα και την Στέλλα μια ικανοποίηση ότι το αγόρι μας είναι άντρας !!! Το αστείο ήταν ότι λίγες μέρες πριν είχαμε δει ένα βιντεάκι όπου το θηλυκό έδειχνε ότι πραγματικά υπέφερε και η Στέλλα ήθελε να το ματαιώσουμε για να μην υποστεί η Cookie τέτοια ταλαιπωρία. Και η ανακούφιση της όταν όλα κύλησαν ομαλά και σχεδόν αθόρυβα !!!

Την περίοδο αναμονής ?

Τις εβδομάδες που ακολούθησαν μέχρι την επιβεβαίωση ότι η Cookie ήταν έγκυος είχα μεγάλη ανησυχία μήπως και η όλη συνεύρεση αποδεικνυόταν ζούφια !! Την αγωνία μας η Cookie να έχει μια ομαλή εγκυμοσύνη και να προετοιμαστούμε όσο το δυνατόν καλύτερα για την μεγάλη στιγμή ....

Τις ατελείωτες συνεννοήσεις με την Ράνια, με τί αγωνία και χαρά προσμέναμε την στιγμή εκείνη. Την απογοήτευση και εκνευρισμό που προκαλούσε ο τότε κτηνίατρος της Ράνιας που στο τέλος αποδείχθηκε τελείως επιπόλαιος και αναξιόπιστος. Την αβεβαιότητα για πόσα κουτάβια τελικά περιμέναμε. Τα ξενύχτια της Στέλλας με την Ράνια τις τελευταίες μέρες περιμένοντας την γέννα και φροντίζοντας την Cookie .... 

Την γέννα και τις επόμενες δύσκολες μέρες ?

Την αγωνία όταν έφτασε η ώρα και ένα ένα που έβγαινε μου έδινε μια χαρά ακόμα ... Την αγωνία μου αν ο Φώτης που εκτελούσε χρέη μαιευτήρα θα τα κατάφερνε ως το τέλος. Την πραγματική χαρά, ανακούφιση και συγκίνηση όταν και τα έξι βγήκαν γερά. 

Την βαθιά στεναχώρια που είδα στα μάτια του Φώτη όταν έξω από το ιατρείο της Άλκηστης παλεύαμε να σώσουμε την Cookie και την αγωνία του τί θα απογίνουν τα κουτάβια χωρίς την φροντίδα της μητέρας τους. 

Την τρέλα που επικράτησε την επόμενη μέρα στο σπίτι όταν η Στέλλα και η Φαίδρα παλέψανε να φροντίσουν έξι κουτάβια, την ευθύνη και αγωνία να κάνουν όλα τα πράγματα σωστά και να μην 'χάσουν' κάποιο. Την αγωνία της Στέλλας πώς θα συμπεριφερόταν ο Ρόμπι με τα μικρά. Μαζί με την αγωνία να σωθεί η ζωή της Cookie. Την Φαίδρα που κάθε φορά κάποιο την κατούραγε φώναζε από χαρά και ανακούφιση !! Τα απερίγραπτα συναισθήματα του να κρατάς στην παλάμη σου αυτές τις ψυχούλες.

Και την μεγαλειώδη στιγμή όπου η Cookie, εξαντλημένη μεν αλλά υγιής δε και ικανή να θηλάσει και να φροντίσει τα κουτάβια ήρθε σπίτι, την βάλαμε στο πάρκο μαζί με τα μικρά και τον Ρόμπι απ' έξω πιστό φύλακα να προσέχει την οικογένεια ....

Τις επόμενες εβδομάδες ?

Την φροντίδα με την οποία η Ράνια και ο Φώτης ξενύχταγαν για να προσέχουν και να φροντίζουν τα κουτάβια. Το καθημερινό μέτρημα βάρους, την αγωνία να τους βρούμε την ιδανικότερη θέση στο σπίτι. Την αγωνία της Στέλλας να πάνε όλα καλά, μην κρυώσουν, μην έρχονται σε επαφή με κόσμο, την χαρά και συγκίνηση της όταν τα έπαιρνε στα χέρια της. Την δική μου διστακτικότητα να τα κρατάω μήπως και τα βλάψω. Αλλά και την έκρηξη συναισθημάτων όταν τα έπαιρνα στα χέρια μου !!!

                                    Τό βιντεάκι από τον "παπαράτσι" Κωνσταντίνο Τσαλκιτζή

Την ολιγοήμερη παραμονή στο σπίτι μας του Ρούκι και της Αναΐς ?

Η χαρά που πήρα όταν κρατήσαμε (μετά από επιμονή της Στέλλας) τα δυο κουτάβια λίγες μέρες σπίτι πριν πάνε στην Ιωάννα και στην Άτση. Που τα έπαιρνα στην αγκαλιά μου να τα κανακέψω και είχα και τον φόβο μην το παρακάνω και ζηλέψει ο Ρόμπι .

Καθόμουν τα χάζευα και δεν τα χόρταινα με το παιχνίδι που κάνανε όταν τα βγάζαμε έξω από το πάρκο και την πέφτανε στον Ρόμπι που έτρεχε να σωθεί. Τις 'μάχες' που δίνανε μεταξύ τους για να φάνε και να πιουν νερό και το πόσο διαφορετικοί χαρακτήρες ήταν από τότε. 

Την ατυχία να με πιάσει η μέση μου εκείνες τις μέρες και να μείνω στο κρεβάτι, στερώντας μου χρόνο από τα μικρά ....

Την έννοια που είχαμε όταν ο Ρούκι έμεινε μόνος. Και το αίσθημα του αποχωρισμού πρώτα με την Αναΐς και μετά με τον Ρούκι. Ιδίως με τον κούταβο ήταν πιο δύσκολο. Από την μια χαιρόμουν βλέποντας την αγάπη του Δημήτρη για τον μικρό και από την άλλη είχε αρχίσει να μου λείπει πριν καλά καλά φύγει. Ακόμα και τώρα όταν τον βλέπω νιώθω ότι θα γυρίσω μαζί του σπίτι .... 

Η οικογένεια σε δημιουργία της Στέλλας

Και καταλαβαίνω την Ράνια και τον Φώτη που τελικά κράτησαν τα τρία 'τσουπάκια' , όσο δύσκολο και αν είναι στην πράξη. Και την αδυναμία του στην πριγκιπέσα του. Και ότι και τα έξι παραμένουν στην καρδιά τους τσουπάκια 'τους'. Όπως είπε ο Φώτης τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν ούτε το 1% των συναισθημάτων του σήμερα.

Υπάρχουν τόσα άλλα μικρά και μεγάλα που θυμάμαι, και ακόμα και ένα χρόνο μετά συγκινούμαι. Και εδώ περιγράφω τα δικά μου συναισθήματα και πώς το έζησα εγώ. Αν έγραφε η Στέλλα τα παραπάνω θα ήταν ακόμα πιο έντονα. Αν και δεν είχαμε την τυπική υποχρέωση, η εμπλοκή μας με την γέννα αυτή ήταν πολύ έντονη. Μας άφησε πολλές γλυκές αναμνήσεις. Έντονες εμπειρίες. Μας έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα κάποιους ανθρώπους και μας έφερε κοντά με κάποιους άλλους. Πήραμε χρήσιμα μαθήματα και μέσα από αυτό γίναμε σοφότεροι. Με έκανε να αγαπήσω τους τετράποδους φίλους μας περισσότερο. Και μου έβγαλε συναισθήματα που δεν ήξερα ότι υπήρχαν ....