Περί ζευγαρώματος

Τον Οκτώβριο που πέρασε πήραμε την μεγάλη απόφαση και ζευγαρώσαμε τον Ρόμπι μας. Από τότε έχω επιχειρήσει να γράψω για αυτή την εμπειρία αρκετές φορές, αλλά πάντα το μετάνιωνα και έσβηνα το κείμενο. Το τελευταίο το είχα σε εκκρεμότητα εδώ και τρεις μήνες, χωρίς όμως να αποφασίσω να το δημοσιεύσω. Παρακάτω παραθέτω το μεγαλύτερο μέρος του :

"Σε αυτή την ανάρτηση δεν θέλω να  κουράσω με λεπτομέρειες, αλλά να μοιραστώ κάποιες σκέψεις και συμπεράσματα από την μέχρι σήμερα εμπειρία.

Η κυρίαρχη άποψη είναι αρνητική στα "ερασιτεχνικά - ιδιωτικά " ζευγαρώματα, θεωρώντας τα μια ανεύθυνη πράξη, μιας και είναι ανεξέλεγκτα, δεν προάγουν την καθαρότητα της φυλής και αφήνουν πίσω αδέσποτα. Μάλιστα και η πρόσφατη νομοθεσία συνηγορεί ως προς αυτό, αν και πιστεύω ότι στο βάθος της σκέψης του νομοθέτη είναι ο περιορισμός του μαύρου χρήματος και η προφύλαξη των κατ' επάγγελμα εκτροφέων.

Ξεκινάω από αυτό γιατί το θεωρώ ως την βασικότερη αιτία της λειψής ή αποσπασματικής  πληροφόρησης που υπάρχει στο Ελληνικό internet. Το όλο θέμα αντιμετωπίζεται με μια γερή δόση στρουθοκαμηλισμού, προτιμώντας την συσκότιση παρά την σωστή και επαρκή ενημέρωση γι αυτούς που τελικά αποφασίζουν να το κάνουν. Ακόμα και οι κτηνίατροι είναι μάλλον απρόθυμοι να βοηθήσουν !!

Σίγουρα η όλη διαδικασία δεν είναι ούτε απλή, ούτε ανέφελη, αλλά ούτε και ανέξοδη. Αυτονόητα το βάρος πέφτει στην οικογένεια της θηλυκιάς. Χρειάζεται σοβαρή προετοιμασία, πρόβλεψη και μελέτη. Έστω και αν ακούγεται αυτονόητο, η στενή συνεργασία με κτηνίατρο και οι συχνές ιατρικές εξετάσεις πρέπει να είναι η βάση για κάθε γέννα.
Απαραίτητη είναι μια καλά σχεδιασμένη προετοιμασία υποδοχής και εξοπλισμού για τα νεογέννητα. Εδώ να πω ότι μάλλον καλύτερη εποχή είναι η άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο.
Όσο καλά και να είναι κάποιος διαβασμένος για την στιγμή (ώρες δηλαδή) της γέννας, καλό είναι να έχει βοήθεια ή συμπαράσταση αν όχι από γιατρό, πάντως από κάποιο έμπειρο άτομο. Τα απρόοπτα μπορεί να είναι πολλά.
Τέλος τουλάχιστον οι πρώτες 5 εβδομάδες θα είναι εβδομάδες 24ώρης παρακολούθησης και φροντίδας. Θέλει σωστό προγραμματισμό χρόνου - αν φυσικά υπάρχει !! Μόνο η μάνα δεν φτάνει .....

Ένα άλλο σοβαρό θέμα είναι πότε και που θα δοθούν τα κουτάβια. Κανονικά τα κουτάβια πρέπει να μείνουν με την μητέρα τους 2,5 με 3 μήνες. Είναι εξαιρετικά σημαντικό για την "υγεία" τους και την μετέπειτα συμπεριφορά τους.  Και φυσικά η επιλογή των νέων ιδιοκτητών πρέπει να είναι προσεκτική και υπεύθυνη. Δεν θα ήταν επιθυμητό τα κουτάβια να επιστραφούν ή να καταλήξουν στον δρόμο !!

Όλα τα παραπάνω τα αναφέρω για να καταδείξω την δυσκολία και πολυπλοκότητα του εγχειρήματος. Η υπευθυνότητα, η δέσμευση η αφοσίωση που απαιτείται και οι υποχρεώσεις που δημιουργούνται είναι πολύ παραπάνω από το αναμενόμενο. Όλα αυτά τα αναφέρω όχι μόνο από αυτά που συνέβησαν, αλλά κυρίως από αυτά που θα μπορούσαν να συμβούν και τα συνειδητοποιείς μόνο όταν όλα έχουν πάει καλά.

Η πρόταση μου είναι καθαρά αποτρεπτική, έστω και αν η εμπειρία είναι καταπληκτική."

Και για να ευθυμήσουμε, στην παρακάτω φώτο απεικονίζονται τα  "τσουπάκια" , δηλαδή οι απόγονοι του Ρόμπι, σε ηλικία οχτώ μηνών. Η φωτό είναι καλλιτεχνική δημιουργία του φίλου Φώτη Συμεωνίδη