Χριστουγεννιάτικες ευχές

Ευχές για τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά !!

Από τον Ρόμπι μας, την Στέλλα και εμένα !!!

Σαν σήμερα ένα χρόνο πριν

Σαν σήμερα λοιπόν, ένα χρόνο πριν,  γεννήθηκαν έξι υπέροχα κουτάβια, καρποί του ζευγαρώματος του Ρόμπι μας με την Cookie.  Τι να πρωτοθυμηθώ .... 

Το ζευγάρωμα ?

Παρ' ότι οι 'γονείς' γνωρίζονταν μήνες πριν και υπήρχε η απαραίτητη εξοικείωση, είχαμε αγωνία αν θα 'δέσουν'. Την επιμονή της Στέλλας να γίνουν εξετάσεις πιο πριν. Τι διάβασμα είχαμε ρίξει για το πού και πώς έπρεπε να γίνει .... Και στο τέλος η φύση 'μίλησε' από μόνη της χωρίς σχεδόν να το πάρουμε χαμπάρι !!!  Αφήνοντας μας με μια ευχάριστη έκπληξη, και σε μένα και την Στέλλα μια ικανοποίηση ότι το αγόρι μας είναι άντρας !!! Το αστείο ήταν ότι λίγες μέρες πριν είχαμε δει ένα βιντεάκι όπου το θηλυκό έδειχνε ότι πραγματικά υπέφερε και η Στέλλα ήθελε να το ματαιώσουμε για να μην υποστεί η Cookie τέτοια ταλαιπωρία. Και η ανακούφιση της όταν όλα κύλησαν ομαλά και σχεδόν αθόρυβα !!!

Την περίοδο αναμονής ?

Τις εβδομάδες που ακολούθησαν μέχρι την επιβεβαίωση ότι η Cookie ήταν έγκυος είχα μεγάλη ανησυχία μήπως και η όλη συνεύρεση αποδεικνυόταν ζούφια !! Την αγωνία μας η Cookie να έχει μια ομαλή εγκυμοσύνη και να προετοιμαστούμε όσο το δυνατόν καλύτερα για την μεγάλη στιγμή ....

Τις ατελείωτες συνεννοήσεις με την Ράνια, με τί αγωνία και χαρά προσμέναμε την στιγμή εκείνη. Την απογοήτευση και εκνευρισμό που προκαλούσε ο τότε κτηνίατρος της Ράνιας που στο τέλος αποδείχθηκε τελείως επιπόλαιος και αναξιόπιστος. Την αβεβαιότητα για πόσα κουτάβια τελικά περιμέναμε. Τα ξενύχτια της Στέλλας με την Ράνια τις τελευταίες μέρες περιμένοντας την γέννα και φροντίζοντας την Cookie .... 

Την γέννα και τις επόμενες δύσκολες μέρες ?

Την αγωνία όταν έφτασε η ώρα και ένα ένα που έβγαινε μου έδινε μια χαρά ακόμα ... Την αγωνία μου αν ο Φώτης που εκτελούσε χρέη μαιευτήρα θα τα κατάφερνε ως το τέλος. Την πραγματική χαρά, ανακούφιση και συγκίνηση όταν και τα έξι βγήκαν γερά. 

Την βαθιά στεναχώρια που είδα στα μάτια του Φώτη όταν έξω από το ιατρείο της Άλκηστης παλεύαμε να σώσουμε την Cookie και την αγωνία του τί θα απογίνουν τα κουτάβια χωρίς την φροντίδα της μητέρας τους. 

Την τρέλα που επικράτησε την επόμενη μέρα στο σπίτι όταν η Στέλλα και η Φαίδρα παλέψανε να φροντίσουν έξι κουτάβια, την ευθύνη και αγωνία να κάνουν όλα τα πράγματα σωστά και να μην 'χάσουν' κάποιο. Την αγωνία της Στέλλας πώς θα συμπεριφερόταν ο Ρόμπι με τα μικρά. Μαζί με την αγωνία να σωθεί η ζωή της Cookie. Την Φαίδρα που κάθε φορά κάποιο την κατούραγε φώναζε από χαρά και ανακούφιση !! Τα απερίγραπτα συναισθήματα του να κρατάς στην παλάμη σου αυτές τις ψυχούλες.

Και την μεγαλειώδη στιγμή όπου η Cookie, εξαντλημένη μεν αλλά υγιής δε και ικανή να θηλάσει και να φροντίσει τα κουτάβια ήρθε σπίτι, την βάλαμε στο πάρκο μαζί με τα μικρά και τον Ρόμπι απ' έξω πιστό φύλακα να προσέχει την οικογένεια ....

Τις επόμενες εβδομάδες ?

Την φροντίδα με την οποία η Ράνια και ο Φώτης ξενύχταγαν για να προσέχουν και να φροντίζουν τα κουτάβια. Το καθημερινό μέτρημα βάρους, την αγωνία να τους βρούμε την ιδανικότερη θέση στο σπίτι. Την αγωνία της Στέλλας να πάνε όλα καλά, μην κρυώσουν, μην έρχονται σε επαφή με κόσμο, την χαρά και συγκίνηση της όταν τα έπαιρνε στα χέρια της. Την δική μου διστακτικότητα να τα κρατάω μήπως και τα βλάψω. Αλλά και την έκρηξη συναισθημάτων όταν τα έπαιρνα στα χέρια μου !!!

                                    Τό βιντεάκι από τον "παπαράτσι" Κωνσταντίνο Τσαλκιτζή

Την ολιγοήμερη παραμονή στο σπίτι μας του Ρούκι και της Αναΐς ?

Η χαρά που πήρα όταν κρατήσαμε (μετά από επιμονή της Στέλλας) τα δυο κουτάβια λίγες μέρες σπίτι πριν πάνε στην Ιωάννα και στην Άτση. Που τα έπαιρνα στην αγκαλιά μου να τα κανακέψω και είχα και τον φόβο μην το παρακάνω και ζηλέψει ο Ρόμπι .

Καθόμουν τα χάζευα και δεν τα χόρταινα με το παιχνίδι που κάνανε όταν τα βγάζαμε έξω από το πάρκο και την πέφτανε στον Ρόμπι που έτρεχε να σωθεί. Τις 'μάχες' που δίνανε μεταξύ τους για να φάνε και να πιουν νερό και το πόσο διαφορετικοί χαρακτήρες ήταν από τότε. 

Την ατυχία να με πιάσει η μέση μου εκείνες τις μέρες και να μείνω στο κρεβάτι, στερώντας μου χρόνο από τα μικρά ....

Την έννοια που είχαμε όταν ο Ρούκι έμεινε μόνος. Και το αίσθημα του αποχωρισμού πρώτα με την Αναΐς και μετά με τον Ρούκι. Ιδίως με τον κούταβο ήταν πιο δύσκολο. Από την μια χαιρόμουν βλέποντας την αγάπη του Δημήτρη για τον μικρό και από την άλλη είχε αρχίσει να μου λείπει πριν καλά καλά φύγει. Ακόμα και τώρα όταν τον βλέπω νιώθω ότι θα γυρίσω μαζί του σπίτι .... 

Η οικογένεια σε δημιουργία της Στέλλας

Και καταλαβαίνω την Ράνια και τον Φώτη που τελικά κράτησαν τα τρία 'τσουπάκια' , όσο δύσκολο και αν είναι στην πράξη. Και την αδυναμία του στην πριγκιπέσα του. Και ότι και τα έξι παραμένουν στην καρδιά τους τσουπάκια 'τους'. Όπως είπε ο Φώτης τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν ούτε το 1% των συναισθημάτων του σήμερα.

Υπάρχουν τόσα άλλα μικρά και μεγάλα που θυμάμαι, και ακόμα και ένα χρόνο μετά συγκινούμαι. Και εδώ περιγράφω τα δικά μου συναισθήματα και πώς το έζησα εγώ. Αν έγραφε η Στέλλα τα παραπάνω θα ήταν ακόμα πιο έντονα. Αν και δεν είχαμε την τυπική υποχρέωση, η εμπλοκή μας με την γέννα αυτή ήταν πολύ έντονη. Μας άφησε πολλές γλυκές αναμνήσεις. Έντονες εμπειρίες. Μας έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα κάποιους ανθρώπους και μας έφερε κοντά με κάποιους άλλους. Πήραμε χρήσιμα μαθήματα και μέσα από αυτό γίναμε σοφότεροι. Με έκανε να αγαπήσω τους τετράποδους φίλους μας περισσότερο. Και μου έβγαλε συναισθήματα που δεν ήξερα ότι υπήρχαν ....

Περί εκπαίδευσης - δυόμιση χρόνια μετά

Από τότε που εκπαιδεύσαμε τον Ρόμπι (και εμάς), πάντα ήθελα να κάνω μια εκτενή ανάρτηση για την σημασία της εκπαίδευσης στην ομαλή συμβίωση με τον τετράποδο σύντροφο μας.

             Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή, η αναγκαιότητα της εκπαίδευσης δεν φαίνεται και τόσο σημαντική. Όλοι σκεφτόμαστε ότι το να μάθει ο σκύλος μας πέντε βασικές εντολές δεν είναι δα και τόσο δύσκολο. Όμως με το πέρασμα του χρόνου και την καθημερινότητα, αρχίζουμε να προσδίδουμε ανθρώπινα χαρακτηριστικά στον σκύλο μας, να τον γεμίζουμε με χάδια, αγκαλιές και να παραβλέπουμε τις μικρές και καθημερινές αταξίες του. Ώσπου έρχεται μια στιγμή που πρέπει να του επιβληθούμε και να μας υπακούσει και τότε διαπιστώνουμε ότι έχουμε ‘χάσει’ την μπάλα και πρέπει να γυρίσουμε στο σημείο μηδέν.  

             

              Τον τελευταίο καιρό παρακολουθώ με προσοχή το site του Cesar Millan και με έχει εντυπωσιάσει.

               Όλη η φιλοσοφία του βασίζεται στον ρόλο του ιδιοκτήτη ως αρχηγού της αγέλης. Ο σκύλος είναι κατ’ εξοχήν αγελαίο ζώο. Ζει από την αγέλη και για την αγέλη του. Το να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο αρμονικής συμβίωσης είναι απόλυτα σύμφωνο με την ψυχολογία και τα ένστικτα  του. Και πρέπει να είμαστε σαφείς, επίμονοι και σταθεροί στην τήρηση αυτού του πλαισίου.

              Το μοτίβο που συνεχώς και επίμονα επαναλαμβάνει ο Cesar είναι : 

             Κανόνες – Τι είναι επιτρεπτό και τι όχι να κάνει. Αφορά τους κανόνες συμπεριφοράς.

             Όρια – Πού είναι επιτρεπτό να κινείται και πού όχι . Αυτό που οι παλιοί λέγανε : τι το κάναμε, μπείτε σκύλοι αλέστε ?

             Περιορισμοί – Αναφέρεται κυρίως στον έλεγχο μας πάνω στην διάρκεια και ένταση των δραστηριοτήτων του. 

    

              Αυτό το συνδυάζει με το πώς και τι πρέπει ο αρχηγός αγέλης να παρέχει στον σκύλο, με ηρεμία και αυτοπεποίθηση και μόνο με την παρακάτω σειρά !! 

              Άσκηση – συχνές βόλτες και πραγματική κοινή δραστηριότητα : δημιουργεί επικοινωνία,εμπιστοσύνη, ασφάλεια

              Πειθαρχία – το προαναφερθέν μοτίβο : καθορίζει την αποτελεσματικότητα της επικοινωνίας

              Τρυφερότητα – επιβράβευση και επιστέγασμα της σωστής και καλής επικοινωνίας.

             

             
               Γιατί τα λέω όλα αυτά : 

              Αν θέλετε να δείτε στην πράξη την εφαρμογή του παραπάνω μοντέλου δεν έχετε παρά να παρατηρήσετε στην βόλτα τις συμπεριφορές ιδιοκτητών-σκύλων. Είναι ο καθρέφτης όλων των πιθανών προβλημάτων συμπεριφοράς εκτός και εντός οικίας.  

              Και γιατί διαβάζοντας τον Cesar είναι σαν να ακούω τον Ψάλλα, τον εκπαιδευτή μας. Γιατί βλέπω όλα τα λάθη που κάναμε ή κάνουμε. Και γιατί θυμάμαι ότι μας είχε πει, υποδείξει αλλά και προβλέψει !!! Και κάθε φορά επιβεβαιώνω ότι ήταν σοφή η επιλογή της εκπαίδευσης και στην ουσία δεν αποτελεί πεταμένα χρήματα, αλλά επένδυση.                                                                                                                                                         

            Και θέλω να τονίσω ότι η εκπαίδευση (και το παιχνίδι βέβαια) βαθαίνει την επικοινωνία και αλληλοκατανόηση μεταξύ ιδιοκτήτη και σκύλου. Αλλά και ισχυροποιεί το αίσθημα εμπιστοσύνης και ασφάλειας του τετράποδου συντρόφου μας. Και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί κακοποίηση όπως συχνά πυκνά ακούω !!!

Αγριάδες !!

Ο Ρόμπι διεκδικώντας το παιχνίδι, πουλάει αντριλίκι !!

Παιχνίδι ή επίδειξη κυριαρχίας ?

Ομορφιές

Ματάρες μου όμορφες !

Χουζούρι .....

Γιατί ο χειμώνας θέλει χουζούρι, κουβερτούλα, ατημέλητο look και υπναλέο βλέμμα !!!

Και πάντα στον "τεμπέλη" του Αντρέα για να χαζεύουμε και έξω από το μπαλκόνι ....

Περι φαρμακείου

Ο Ανδρέας εδώ και καιρό ήθελε να κάνουμε μια ανάρτηση σχετικά με το φαρμακείο του Ρόμπι μας. Ορίστε λοιπόν το αποτέλεσμα πολλών ερωτήσεων σε γιατρούς και εμπειρίας τα τελευταία δύο και βάλε χρόνια !!!

Η προνοητικότητα σώζει ζωούλες……….

Εμάς μάς έχει σώσει 2 φορές και μάλιστα Κυριακή, που όλα και όλοι,  ήταν κλειστά. 

Αυτό το μικρό φαρμακείο με τα στοιχειώδη πράγματα, πρέπει να το έχουμε όλοι στο σπίτι μας, όπως επίσης πρέπει να το κουβαλάμε και στις διακοπές ή σε ταξίδια που μας συνοδεύουν οι μικροί μας σύντροφοι. 

Πρέπει να είμαστε πάντα έτοιμοι με τα απαραίτητα φάρμακα, ώστε να χρειαστεί μόνο ένα τηλέφωνο στον γιατρό για να μας πει δοσολογία  ή τρόπο χρήσης……..  μερικά λεπτά ίσως είναι μοιραία μερικές φορές, οπότε ένα τηλεφώνημα και ενεργείς άμεσα στο οποιοδήποτε πρόβλημα προκύψει. 

Αχρείαστο να είναι, αλλά δυστυχώς είναι απαραίτητο…..

Για περισσότερα ρωτήστε τον γιατρό σας.

Ενα από τα κόλπα του Ρόμπι !!

Απολαύστε το τελευταίο και ίσως πιο δύσκολο μέχρι τώρα κατόρθωμά μας !!!

Και για να το εξηγήσω : Από δύο λιχουδιές μπροστά του τον μάθαμε να επιλέγει την δεξιά !!!!
Θα ακολουθήσει και η αριστερή και μετά η εναλλάξ επιλογή !!!

Πάντως το πρώτο βήμα έγινε !!!

Πρός ΑΜΑΜΕΛΙΔΑ

Στο blog είχα να δραστηριοποιηθώ πάρα πολύ καιρό - πάνω από έξι μήνες. Ο κυριότερος λόγος ήταν ότι ο Ρόμπι μεγάλωσε, είναι πια δυόμιση χρονών, και η συμβίωση μαζί του δεν αποτελεί κάτι νέο. Έχει μπει σε ρουτίνα με λίγες εκπλήξεις και αργές αλλαγές στην συμπεριφορά του.

Μετά τον πρώτο χρόνο ο χαρακτήρας του διαμορφώθηκε πλήρως. Συγχρονιστήκαμε και πλέον επικοινωνούμε, γνωρίζοντας και εμείς τι θέλει και με ποιόν τρόπο το ζητάει. Από την πλευρά του γνωρίζει το πρόγραμμά μας, καταλαβαίνει την διάθεσή μας και γενικά αποδέχεται τον ήπιο τρόπο ζωής που κάνουμε.Έχει εξελιχθεί σε έναν ιδανικό σκύλο συντροφιάς.

Βέβαια συνεχίζει να είναι από χαρακτήρα ζωηρός και δραστήριος, έτοιμος για παιχνίδι ότι ώρα και να είναι ! Όμως όταν θέλει να παίξει μαζί σου με την μπάλα, υπάρχει θέμα. Δεν τον ικανοποιεί να του πετάς την μπάλα και να σου την φέρνει, αλλά να τον κυνηγάς να του την πάρεις! Μάλλον την βλέπει σαν θήραμα!

Λατρεύει τους επισκέπτες και γίνεται έως και φορτικός, αλλά κατά παράδοξο τρόπο βρίσκει ανταπόκριση σχεδόν πάντα και μετατρέπεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος ! Είναι έξυπνος και μαθαίνει ακόμη γρήγορα, ακόμη και σχετικά δύσκολες εντολές ( κάποια στιγμή θα ανεβάσω σχετικό βιντεάκι ).

Έχει ένα πρόβλημα με το φαγητό, είναι πολύ ιδιότροπος και βαριέται το ίδιο μοτίβο διατροφής πολύ εύκολα, δημιουργώντας μπελάδες στην Στέλλα. Γι αυτό και δεν μπορεί να ξεπεράσει τα πεντέμισι κιλά με τίποτα !!

Όλα αυτά τα λέω γιατί έγινε ένα σχόλιο, πού αφού επεσήμανε την μακρά αποχή μου από το blog, αναρωτιόταν αν τελικά ο Ρόμπι ήταν καλά !

Η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη στην αναγνώστρια ΑΜΑΜΕΛΙΔΑ. Υποθέτω ότι είναι αναγνώστρια, και από το όνομα υποθέτω ότι είναι
φαρμακοποιός ή βοτανολόγος !!! Σε ευχαριστώ πολύ για την αφύπνιση. Θα δεις ότι με τον καιρό θα μπαίνουν και χρηστικές αναρτήσεις.

Τέλος να πω ότι στην Κέρκυρα υπάρχουν και άλλα Σιχ Τσου !! Γνωρίζω τουλάχιστον ένα , αλλά δεν ξέρω αν είναι πια στο νησί. Ξέρω επίσης ότι το καλοκαίρι διακοπεύουν για μήνες άλλα δύο !!

Ο groomer μας !!!

Εδώ και πολύ καιρό θέλω να σας συστήσω τον groomer μας, τον Νίκο Δημόπουλο, ή όπως λέγεται το μαγαζί του "Φρου Φρου και αρώματα".  Είναι ο άνθρωπος που συχνά πυκνά φροντίζει με υπομονή και εξαιρετικά αποτελέσματα την εμφάνιση του Ρόμπι μας, ανέχεται τις ιδιοτροπίες μας, και κάνει πάντα εύστοχες και με χιούμορ παρεμβάσεις!

Νίκο σε ευχαριστούμε πολύ !!

      

Πάω να ξεγλιστρήσω ...

Τινάζομαι .....

       

ΕΕ !! Πού πήγες ??

Ενα ίσον κανένα ?

Η αλήθεια είναι ότι αυτή την ανάρτηση την κάνω γιατί μόλις συνέδεσα το blog με το Google + , και θέλω να δω αν και πώς λειτουργεί.

Όμως με αυτή την ευκαιρία θέλω να πω ότι τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι ότι ένα Σιχτσουδάκι ίσον κανένα !!! Μάλλον υπερβάλλω όμως ....

Τι είπες ? Θέλεις κι άλλο ?

Σιχ Τζου και μακρύ μαλλί

Μερικές χρήσιμες πληροφορίες για το μακρύ μαλλί στα Σιχ Τζου. 

Το τρίχωμα στην δική μας φυλή είναι διπλό, το υπόστρωμα και το κανονικό ανθρώπινο μαλλί που έχουν (γι΄ αυτό είναι και αντιαλεργικά) ........... αν κουρέψουμε τα μωρά μας χαλάμε πρώτα από όλα το υπόστρωμα που είναι μονωτικό για την ζέστη και το κρύο.......... έτσι θα ζεσταίνετε πολύ περισσότερο, χώρια ότι θα είναι πιο επιρρεπή στα τσιμπήματα, στα χτυπήματα-γρατζουνίσματα και στις καυτές θερμοκρασίες του ήλιου το καλοκαίρι........... Τα δικά μας έχουν ροζ δέρμα, πράγμα που σημαίνει ότι είναι πάρα πολύ ευαίσθητο, αν το κουρέψετε θα πρέπει να βάζετε  και αντηλιακή............ είναι μύθος ότι ζεσταίνεται με το μακρύ μαλλί, το ακούω και τρελαίνομαι όποιος μου το λέει............ Αν η φύση το ήθελε με κοντό, θα το είχε κάνει  με κοντό όπως τα ντόμπερμαν.......... η φύση για να το προστατέψει του έχει δώσει το διπλό μακρύ τρίχωμα που εμείς νομίζουμε ότι του προσθέτει βάρος και ζέστη. Πρέπει  να είναι μακρύ όμως για να υποστηρίζει το ρόλο του........... όλα τα άλλα είναι "δεν έχω χρόνο (σεβαστό), δεν μπορώ (επίσης σεβαστό ) και ίσως ………δεν θέλω να το περιποιούμαι (καθόλου σεβαστό γιατί δεν διαλέγεις μία τέτοια φυλή)............. "

Έχω ακούσει δε,  ότι κουρεύοντας τα σκυλιά μας τα κάνουμε πιο χαρούμενα και ευτυχισμένα, εκτός ότι αυτό  προσβάλει όλους εμάς που έχουμε την θέληση να τα έχουμε όπως όρισε η φύση τους………..  Είναι σαν να υπονοούν  ότι εγώ που έχω τον Robbie με μακρύ μαλλί, τον βασανίζω και τον θέλω δυστυχισμένο………  Από εκεί και πέρα ο καθένας κάνει ότι θέλει και τίποτα δεν είναι κατακριτέο  ………..   εμείς αγαπάμε ψυχές, όχι τρίχες…….. όμως πρέπει να ξέρουμε και το σωστό και απλά να επιλέγουμε……….. 

Να ξέρετε ότι το χτένισμα δεν είναι κάτι επίπονο για το σιχ τζουδάκι μας, αν γίνεται σωστά, με σωστά εργαλεία και λίγη υπομονή, μας δένει περισσότερο με το σκυλί μας συναισθηματικά και φυσικά η εικόνα του, είναι ενός όμορφου περιποιημένου σιχ τζου.

Η υπομονή που πρέπει να δείξουμε είναι μόνο μερικούς μήνες, μετά από κάποιο μάκρος το μαλλί, παύει να μπερδεύεται και έτσι δεν θέλει καθημερινή φροντίδα, όπως πολλοί νομίζουν.

Τελευταία συμβουλή, αν έχετε πάρει την απόφαση να τα κουρέψετε, να ζητάτε ΠΑΝΤΑ από τον γκρούμερ σας, να τα κουρεύει με ψαλίδι, ΠΟΤΕ με μηχανή……….. εκεί είναι που θα χαλάσει εντελώς το τρίχωμα τους και δεν θα έρθει ποτέ στην αρχική του κατάσταση…………….. όπως επίσης θα αλλοιωθούν και τα χρώματα τους………………..

Περιμένουμε απορίες και σχόλια σας.

Στην μπανιέρα ... δυό χρόνια μετά

Αφού μπάνιο στην θάλασσα δεν κάνουμε, ας το κάνουμε στην μπανιέρα .....

Οι φωτό δεν είναι και οι καλύτερες γιατί είναι βιαστικές !!

Αν και η ιδέα δεν μας ενθουσιάζει και τόσο, υπομένουμε το ..... αναπόφευκτο !!!!

Υ.Γ. Έχουμε χαθεί από την Blogόσφαιρα, αλλά όχι και από το φατσοβιβλίο, τελούμε εν πλήρη υγεία             και ζωντάνια !!!!

Περί ζευγαρώματος

Τον Οκτώβριο που πέρασε πήραμε την μεγάλη απόφαση και ζευγαρώσαμε τον Ρόμπι μας. Από τότε έχω επιχειρήσει να γράψω για αυτή την εμπειρία αρκετές φορές, αλλά πάντα το μετάνιωνα και έσβηνα το κείμενο. Το τελευταίο το είχα σε εκκρεμότητα εδώ και τρεις μήνες, χωρίς όμως να αποφασίσω να το δημοσιεύσω. Παρακάτω παραθέτω το μεγαλύτερο μέρος του :

"Σε αυτή την ανάρτηση δεν θέλω να  κουράσω με λεπτομέρειες, αλλά να μοιραστώ κάποιες σκέψεις και συμπεράσματα από την μέχρι σήμερα εμπειρία.

Η κυρίαρχη άποψη είναι αρνητική στα "ερασιτεχνικά - ιδιωτικά " ζευγαρώματα, θεωρώντας τα μια ανεύθυνη πράξη, μιας και είναι ανεξέλεγκτα, δεν προάγουν την καθαρότητα της φυλής και αφήνουν πίσω αδέσποτα. Μάλιστα και η πρόσφατη νομοθεσία συνηγορεί ως προς αυτό, αν και πιστεύω ότι στο βάθος της σκέψης του νομοθέτη είναι ο περιορισμός του μαύρου χρήματος και η προφύλαξη των κατ' επάγγελμα εκτροφέων.

Ξεκινάω από αυτό γιατί το θεωρώ ως την βασικότερη αιτία της λειψής ή αποσπασματικής  πληροφόρησης που υπάρχει στο Ελληνικό internet. Το όλο θέμα αντιμετωπίζεται με μια γερή δόση στρουθοκαμηλισμού, προτιμώντας την συσκότιση παρά την σωστή και επαρκή ενημέρωση γι αυτούς που τελικά αποφασίζουν να το κάνουν. Ακόμα και οι κτηνίατροι είναι μάλλον απρόθυμοι να βοηθήσουν !!

Σίγουρα η όλη διαδικασία δεν είναι ούτε απλή, ούτε ανέφελη, αλλά ούτε και ανέξοδη. Αυτονόητα το βάρος πέφτει στην οικογένεια της θηλυκιάς. Χρειάζεται σοβαρή προετοιμασία, πρόβλεψη και μελέτη. Έστω και αν ακούγεται αυτονόητο, η στενή συνεργασία με κτηνίατρο και οι συχνές ιατρικές εξετάσεις πρέπει να είναι η βάση για κάθε γέννα.
Απαραίτητη είναι μια καλά σχεδιασμένη προετοιμασία υποδοχής και εξοπλισμού για τα νεογέννητα. Εδώ να πω ότι μάλλον καλύτερη εποχή είναι η άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο.
Όσο καλά και να είναι κάποιος διαβασμένος για την στιγμή (ώρες δηλαδή) της γέννας, καλό είναι να έχει βοήθεια ή συμπαράσταση αν όχι από γιατρό, πάντως από κάποιο έμπειρο άτομο. Τα απρόοπτα μπορεί να είναι πολλά.
Τέλος τουλάχιστον οι πρώτες 5 εβδομάδες θα είναι εβδομάδες 24ώρης παρακολούθησης και φροντίδας. Θέλει σωστό προγραμματισμό χρόνου - αν φυσικά υπάρχει !! Μόνο η μάνα δεν φτάνει .....

Ένα άλλο σοβαρό θέμα είναι πότε και που θα δοθούν τα κουτάβια. Κανονικά τα κουτάβια πρέπει να μείνουν με την μητέρα τους 2,5 με 3 μήνες. Είναι εξαιρετικά σημαντικό για την "υγεία" τους και την μετέπειτα συμπεριφορά τους.  Και φυσικά η επιλογή των νέων ιδιοκτητών πρέπει να είναι προσεκτική και υπεύθυνη. Δεν θα ήταν επιθυμητό τα κουτάβια να επιστραφούν ή να καταλήξουν στον δρόμο !!

Όλα τα παραπάνω τα αναφέρω για να καταδείξω την δυσκολία και πολυπλοκότητα του εγχειρήματος. Η υπευθυνότητα, η δέσμευση η αφοσίωση που απαιτείται και οι υποχρεώσεις που δημιουργούνται είναι πολύ παραπάνω από το αναμενόμενο. Όλα αυτά τα αναφέρω όχι μόνο από αυτά που συνέβησαν, αλλά κυρίως από αυτά που θα μπορούσαν να συμβούν και τα συνειδητοποιείς μόνο όταν όλα έχουν πάει καλά.

Η πρόταση μου είναι καθαρά αποτρεπτική, έστω και αν η εμπειρία είναι καταπληκτική."

Και για να ευθυμήσουμε, στην παρακάτω φώτο απεικονίζονται τα  "τσουπάκια" , δηλαδή οι απόγονοι του Ρόμπι, σε ηλικία οχτώ μηνών. Η φωτό είναι καλλιτεχνική δημιουργία του φίλου Φώτη Συμεωνίδη