Περί τουαλλέτας

Αρκετοί αναγνώστες του blog, ιδίως αυτοί που μόλις απέκτησαν ένα Σιχ, σχεδόν πάντα με ρωτάνε πώς θα το μάθουν να κάνει τις ανάγκες του σε ένα επιλεγμένο μέρος.

Θα προσπαθήσω να εξηγήσω τι κάναμε εμείς, χωρίς απαραίτητα αυτό να είναι η μόνη τεχνική ή να έχει επιτυχία σε όλους. Σε κάθε θέμα εκπαίδευσης χρειάζεται επιμονή, υπομονή , αποφασιστικότητα και αυτοσχεδιασμός Ποτέ μην ξεχνάμε ότι ο σκύλος είναι ζώο αγέλης, και όπως έχω γράψει σε άλλες αναρτήσεις, έχει ανάγκη από κανόνες, συγκεκριμένα όρια, καθοδήγηση, πειθαρχία και επιβράβευση.

Για εμάς οι λέξεις κλειδιά ήταν δύο : πάρκο και πάνες. Από την πρώτη μέρα που ήρθε στο σπίτι μας ο Ρόμπι, σε ηλικία δυόμιση μηνών, μπήκε σε πάρκο, έχοντας τον δικό του ελεγχόμενο χώρο. Το πάρκο (παραλληλόγραμμο) χωρίστηκε σε τρεις τομείς. Στον μισό το κρεββάτι του. Στον άλλο μισό δύο πάνες. Στην μία πάνα έτρωγε και την άλλη πάνα χρησιμοποιούσε για τις ανάγκες του. Συνήθως εκεί που τρώνε ή κοιμούνται δεν λερώνουν.  Ήμασταν τυχεροί και δεν αντιμετωπίσαμε πρόβλημα κοπροφαγίας και επίσης από χαρακτήρα είναι σιχασιάρης ! Βέβαια ατυχήματα υπήρξαν, αλλά με λίγο μάλωμα και υπομονή έμαθε να κάνει τις ανάγκες του στην πάνα. Σημαντικό : για να πιάσει τόπο το μάλωμα πρέπει να γίνει στα πρώτα δευτερόλεπτα που ο σκύλος θα πέσει σε παράπτωμα. Και αυτό γιατί έχει πολύ βραχύβια μνήμη με αποτέλεσμα να μην αντιλαμβάνεται γιατί τον μαλώνεις αν περάσουν κάποια λεπτά. Τό ίδιο ακριβώς ισχύει και με την επιβράβευση !!

Αφού λοιπόν έμαθε την πάνα, το επόμενο βήμα ήταν μία πάνα δοκιμαστικά να τοποθετηθεί εκτός πάρκου και σταδιακά κοντά στην μπαλκονόπορτα. Βέβαια εκτός πάρκου έβγαινε για λίγη ώρα, αρκετές φορές την ημέρα και πάντα υπό την επίβλεψή μας. Ο συσχετισμός δεν άργησε να γίνει και σιγά σιγά έμαθε να χρησιμοποιεί και αυτήν. Να πω εδώ ότι η επιβράβευση για την σωστή συμπεριφορά (χρήση της εκτός πάρκου πάνας) ήταν να βγαίνει πιο συχνά και για περισσότερη ώρα από το πάρκο ! Ο χώρος  φαγητού παρέμεινε στο πάρκο...

Το κουτάβι ΔΕΝ είναι παιχνίδι. Εχει ανάγκη από μεγάλους χρόνους ηρεμίας, ύπνου και ξεκούρασης. Γι αυτό και οι φορές που θα έχει δραστηριότητα εκτός χώρου του με την υπόλοιπη οικογένεια θα πρέπει να είναι μετρημένες και μικρής σχετικά διάρκειας. 

Τα κουτάβια έχουν μικρή κύστη και αναγκαστικά πάνε στην πάνα πολλές φορές την ημέρα. Οι συνήθεις ώρες που το κουτάβι κάνει τις ανάγκες του είναι μετά από ύπνο, μετά το φαγητό και μετά το παιχνίδι ή την έντονη δραστηριότητα.  Η τακτικότητα σε ώρες έρχεται με το μεγάλωμα και η ικανότητα να αυτοελέγχεται εμφανίζεται μετά τους πρώτους 6 με 7 μήνες. Τον χρονικό συσχετισμό της τακτικότητας τον επιλέγουμε ανάλογα με τον τρόπο ζωής μας. Πάντως ένας μπούσουλας είναι τρείς φορές την ημέρα, οι δυό φορές μετά το φαγητό.

Η διαδικασία αυτή εσκεμμένα συνέπεσε με τους καλοκαιρινούς μήνες. Το τρίτο στάδιο ήταν η πάνα να βγει στο μπαλκόνι σε ένα σταθερό μέρος. Σιγά σιγά αλλά σταθερά αφαιρέθηκε η πάνα από το πάρκο και έμεινε μόνο η πάνα στο μπαλκόνι. Το πάρκο το αποσύραμε οριστικά όταν ήταν πια 7 μηνών αν θυμάμαι καλά. Επαναλαμβάνω ότι σε όλη αυτή την διαδικασία ατυχήματα υπήρξαν, αλλά λίγα και όχι επαναλαμβανόμενα. Να πώ επίσης ότι όπου υπήρχε ατύχημα το μέρος καθαριζόταν είτε με ξύδι είτε με αποσμήνη, έτσι ώστε να μην "μαρκάρει". Ποτέ με χλωρίνη.

Στο τέλος της διαδικασίας, και αφού άρχισε να ελέγχει από μόνος του τους χρόνους, στεκόταν στην κλειστή μπαλκονόπορτα και περίμενε να του ανοίξουμε για να βγει έξω !!

Η όλη εκμάθηση κράτησε γύρω στους τέσσερεις μήνες και γενικά ήταν εύκολη.  Στα θέματα εκπαίδευσης να σημειώσω ότι η πιο δεκτική χρονική περίοδος είναι μέχρι τον 10ο μήνα. Όπως μάθει, αυτό και θα κάνει όλη την υπόλοιπη ζωή του. Παράλληλα βέβαια έμαθε και τις βασικές εντολές, όπως κάτσε, κάτω, πάμε, μείνε, μαζί.

Να συμπληρώσω κάτι ακόμα.  Εκτός από τον χώρο του πάρκου ο Ρόμπι δεν ήταν ελεύθερος να τριγυρνά στο υπόλοιπο σπίτι. Αυτό ήρθε με τον καιρό και γνώρισε το υπόλοιπο σπίτι σταδιακά και πάντα υπό την παρουσία μας. Μάλιστα στην αρχή τον είχαμε με λουράκι που το δέναμε δίπλα από εκεί που καθόμασταν, έτσι ώστε ο χώρος κινησής του να είναι ελεγχόμενος. Δηλαδή να μάθει να μην πειράζει τα πραγματά μας και να μαθαίνει τις συνηθειές μας. Νομίζω ότι σταδιακά μετά τους πρώτους 12 μήνες αρχίσαμε να του αφαιρούμε το λουρί και μόνο όταν νιώθαμε ασφαλείς με την συμπεριφορά του.

Επανέρχομαι στο μάλωμα. ΟΧΙ βία. Εκτός του ότι υπάρχει κίνδυνος δημιουργίας αιματωμάτων, το μόνο που θα καταφέρετε είναι να δημιουργήσετε ένα φοβικό, επιθετικό και αντικοινωνικό σκύλο. Επίσης όχι στο χτύπημα εφημερίδων γιατί θα δημιουργηθεί κροτοφοβία. (όταν θα έρθει ο χειμώνας με καταιγίδες και βροντές θα καταλάβετε τί σημαίνει αυτό ...) Το μάλωμα γίνεται με σταθερή, αποφασιστική και ήρεμη φωνή.

Αυτή είναι μια σύντομη περιγραφή της τεχνικής που ακολουθήσαμε. Υπάρχουν άπειρες λεπτομέρειες που τώρα πια δεν θυμάμαι, αλλά σαν γενική παρατήρηση έχω να πω ότι όπου είδα να εφαρμόζεται η τεχνική αυτή με επιμονή και υπομονή είχε καλά αποτελέσματα.

Να τελειώσω προσκαλώντας άλλους αναγνώστες που έχουν κάποια άλλη εμπειρία ή ακολούθησαν κάποια άλλη τακτική να την πούν. Θα είναι μεγάλη βοήθεια και χαρά μου.